این عکس تنها چند دقیقه قبل از مراسم عروسی این دو جوان ، در روز ۱۱ ژانویه ۲۰۰۵ گرفته شده است. کتی مبتلا به سرطان است و بیماری او در بدترین وضعیت خود قرار دارد. او مجبور است هر روز ساعاتی، زیر نظر پزشک و دستگاه های مخصوص قرار بگیرد.

کتی علیرغم تمام درد و رنج ناشی از بیماری سرطان، ضعف بدنی، شوک های ناشی از تزریق پی در پی مورفین، قصد دارد مراسم عروسی خود را بدون هیچ عیب و نقصی برپا کند. او به خاطر بیماری اش، همیشه در حال کاهش وزن است؛ به همین خاطر مجبور شد هر چه به روز عروسی اش نزدیک تر می شود، لباس عروسی اش را کوچک تر و کوچک تر کند. 

در این تصویر پدر و مادر نیک را می بینید. آنها از اینکه می بینند پسرشان با عشق دوران دبیرستان خود ازدواج می کند، بسیار خوشحال هستند. کتی مجبور بود در طول مراسم عروسی، کپسول تنفسی اش را به دنبال خود داشته باشد.

کتی روی ویلچر خود نشسته و به ترانه ای که نیک و دوستانش می خوانند، گوش می دهد.

درطول مراسم عروسی ، کتی مجبور می شد برای لحظاتی استراحت کند. او به خاطر ضعف و درد نمی توانست به مدت طولانی بایستد.

 کتی فقط پنج روز بعد از مراسم عروسی اش فوت کرد. دیدن دختری که باوجود بیماری سرطان و آگاهی از عمر کوتاه مدت اش، ازدواج می کند و تمام مدت لبخند بر لب دارد، آدمی را به این فکر می برد که خوشبختی دست یافتنی است؛ مهم نیست چقدر دوام می آورد.