وقتی آبگوشت را با گوشت کیلویی 8 هزار تومان و پیاز کیلویی هزار تومان سوزاندید، وقتی شوهرتان با آبگوشت دلش تلخان خواست و از گ‍ِل لای آن شاکی شد، وقتی دو هفته تمام دکمه سرآستینش افتاده بود و بلد نبودید بدوزید، وقتی با شلواری سر کار رفت که به جای یکی سه تا خط اتو داشت، وقتی مجبور شد از دست نازنین زنش، پیش مادرتان(البته اگر شانس بیاورید و پیش مادر شوهرتان نرود) گلایه کند آنوقت دست به سیاه و سفید نزدن برایتان سند افتخار نخواهد بود...

قدیم‌ترها زن‌ها که دوره سبزی و با‌قالی پاک‌کردن می‌گذاشتند و خانه همسایه‌ها جمع می‌شدند ذکر هنری که از هر پنجه دخترشان می‌ریخت برایشان سند افتخار خانوادگی بود. دختر تَر گل وُر گلی که وقتی که مهمانی ناخوانده موقع شام یا ناهار وارد خانه می‌شد سفره‌ای رنگین از این سر اتاق به آن سر اتاق پهن می‌کرد(!) و چشم‌ ِ مهمان‌ها را به تَر و فرز خود خیره می‌کرد...مادر هم ضمن تعریف و تمجید از دخترش در تمام طول مهمانی و حین پذیرایی مهمانان گوشه چشمی دختر را می‌پایید و در آشپزخانه، سنگر امن فرمانروایی زن خانه، دستورات لازم را جهت بهبود کیفیت و کمیت پذیرایی از مهمانان و بالا رفتن هنر خانه‌داری دختر مبذول می‌کرد: "میوه را هول هولکی تعارف نکن، بشقاب‌های پر را خالی کن، نگاه به ظرف غذای مهمانت نکن، روسریت توی چایی نرود و ..."