مادر وقتی مرد، او زیاد بزرگ نبود، اما خوب یادش می‌آید كه چطور پدر همه عكس‌ها، لباس‌ها و هر چیزی كه بوی مادر را میداد درون چمدانی گذاشت و سر به نیستشان كرد الا همین عكس كوچك و تاخورده كه آن را یواشكی قاپید تا هر روز روی قلبش بگذارد و گوش به زنگ شنیدن صدای مادر بماند.

كم سن و سال‌تر كه بود اگر جای خالی مادر، اشك به چشم‌هایش میآورد لااقل آغوش امن پدر بود تا او لحظاتی بگرید و غم دلش را سبك كند، اما حالا پدر هم دنبال كار خودش رفته است و با زنی كه هرگز نمیتواند با او اخت شود، عهد زناشویی بسته است.

حتما آنهایی كه در كودكی پدر و مادرشان را از دست داده‌اند و بعد از مدتی با ازدواج پدر و مادر روبه‌رو شده‌اند این صحنه‌ها را كم و بیش تجربه كرده‌اند. شاید یكی از سخت‌ترین شرایطی كه ممكن است یك فرد در دوران نوجوانی یا جوانی با آن مواجه شود ورود مرد یا زنی بیگانه به زندگیاش باشد كه نام نامادری و ناپدری را با خود یدك میكشد و معمولا قبل از آن كه درست شناخته شوند به موجوداتی خشن، ترسناك و بیرحم تشبیه میشوند.

در واقع فرزندان به 2 دلیل پدر یا مادر را از دست میدهند یكی بر اثر طلاق و دوم، بر اثر مرگ. وقتی پدر و مادر در حالی كه فرزندی در سن تشخیص دارند و از هم جدا میشوند آنگاه تصمیم به ازدواج با فردی جدید میگیرند و میكوشند زندگی تازه خود را از زیر آوار زندگی گذشته‌شان بیرون بكشند، آن وقت این تصور برای فرزندان به وجود میآید كه مگر پدر یا مادر ما آنقدر بد بود كه دیگر نمیشد با او زندگی كرد؟ یا مگر پدر و مادر ما خیلی بدتر از كسی بود كه حالا قرار است به خانه‌مان بیاید؟ یا مگر پدر یا مادر واقعیمان هیچ حسنی نداشتند تا آنها به خاطر ما و خوبیهای هم كنار یكدیگر بمانند؟ همین سوال‌ها و ابهامات است كه سبب میشود فرزندان در مقابل فرد تازه‌وارد جبهه بگیرند و فكر سازگاری با او را از سر بیرون كنند.

حالا اگر طلاق باعث جدایی خانواده نشده باشد و مرگ، پدر یا مادر را از خانواده گرفته باشد، احساساتی دیگر شكل میگیرد و پدر و مادر به دلیل این‌كه مرگ همسر خود را از یاد برده‌اند و به خاطرات گذشته خود پشت كرده‌اند سبب واكنش فرزندان میشوند.