منظور از مراقبت از زخمها ، كمك به بهبودی آنها و جلوگیری از ایجاد زخمهای جدید است.

به طور كلی زخمها به دو گروه حاد و مزمن تقسیم می شوند . بریدگیها، سوختگیها، خراشیدگی ها و برش های جراحی ازجمله زخمهای حاد هستند . زخمهای مزمن بر خلاف نوع حاد به مرور زمان ایجاد می شوند ومعمولاً بهبودی آنها مدتی طول می كشد .

از نمونه ی این زخمها می توان به زخم بستر و زخم پا در افراد مبتلا به دیابت اشاره كرد .

بهبود زخم فرآیند حیرت آوری است . گذشت زمان می تواند همه ی زخمها را بویژه با كمی مراقبت شفا دهد . بهترین حالت برای ترمیم زخم زمانی است كه محیط آن مرطوب ، تمیز و مغذی باشد . یعنی این كه جریان خون در محل زخم برقرار باشد تا اكسیژن و مواد غذایی كافی در محیط زخم به رشد سلولهای جدید كمك كند، مراقبت خوب از زخمها ایجاد شرایط یاد شده را میسر می سازد و مراقبت نامناسب از زخم ، به ویژه در سالمندان و افرادی كه مجبورند مدتها دربستر بمانند، به زخمهای ناشی از فشار یا  اصطلاحاً زخم بستر منجر می شود .

این زخمها وقتی ایجاد می شوند كه فشار ممتد بر پوست ، خون رسانی به آن و بافتهای زیرین را مختل كند . ممكن است در ابتدا بافت زیر پوست دچار آسیب شود كه دراین صورت زخم قابل رؤیت نیست .

محلهای شایع زخم بستر شامل پاشنه ، قوزك پا ، مفصل ران ، قاعده مهره ها، آرنج وكتف است .

به جز فشار حاصل از وزن بدن بر روی  زخم كه به ایجاد زخم بستر كمك می كند ، ساییدن لباس یا ملحفه بر بدن و رطوبت ناشی از تعریق یا ادرار و مدفوع ، در مواردی كه كنترل مثانه و روده از دست رفته اند نیز موجب آسیب پذیری پوست می شود.