ما بذر محبت هستیم اما اگر بذر بمیریم، ناکام خواهیم مرد. باید تبدیل به گُل شویم و رایحه‌‌ی دل‌نوازمان را بپراکنیم. فقط در این‌صورت کامروا می‌شویم. یک درخت آن‌گاه به کامروایی می‌رسد که شکوفا شود. آن‌گاه که بهار از راه می‌رسد و درخت، وجود خود را به رنگ‌های زیبا و رایحه‌های د‌ل‌نوازِ نشاط و طراوت می‌شکفد و آن‌گاه که درخت در باده‌ی خورشید، به‌ زیبایی می‌رسد، کامروا می‌شود.

هستی، چیزهای زیادی به تو بخشیده است. فقط باید با دقت به آن‌ها بنگری. هستی، «لحظه» را به تو بخشیده؛ هستی، «امید به آینده» را به تو بخشیده. تو به گذشته‌ چون رودخانه باش. رودخانه از سرزمین‌های زیادی می‌گذرد. از دره‌ها، کوه‌ها و جنگل‌های بسیار زیبا می‌گذرد اما هم‌چنان به راه خود ادامه می‌دهد. رودخانه از میان منظره‌های بسیار می‌گذرد بدون آن‌که دلبسته شود. می‌رود و می‌رود تا به دریا برسد. هم‌چون رودخانه باش روان و رها وگرنه تبدیل به مرداب خواهی شد و مرداب، هرگز به دریا نمی‌رسد. فقط رودخانه است که می‌تواند به دریا برسد.

باید در ژرفای وجودت آگاه باشی که زندگی، موهبتی است بسیار ارزشمند. هر لحظه‌ی آن، چنان گران‌بهاست که نباید هدرش دهی. زندگی، موهبتی است بزرگ برای رشد‌ یافتن.

لازمه‌ی اصلی زندگی، شکرگزاربودن است. اگر ارزش فراوان زندگی را درک کرده باشی، می‌توانی شکرگزار باشی. خدا بی‌حدومرز، بی‌نهایت و پهناور است. خدا، دریاست و ما قطره‌ی شبنم. باید که هنر نیست‌شدن در دریا را بیاموزیم. این‌کار، شهامت می‌خواهد زیرا نیست‌شدن در دریا یعنی مردن قطره. تا زمانی‌که قطره نمیرد، دریا نمی‌تواند متولد شود. آن‌گاه که بذر بمیرد، درختی تنومند متولد می‌شود. بذر نیست می‌شود و فقط از راه نیست‌شدن بذر است که درخت، هست می‌شود.