چرا باید جدایی نادر از سیمین ساخته اصغر فرهادی را تماشا کرد؟
 هنوز مدت زیادی از ساخت «درباره‌ی الی» نمی‌گذرد، اما اصغر فرهادی با این فیلم همه‌ی جوایز و رکوردها را درو کرد و مهم‌ترین فیلم دهه‌ی 1380 سینمای ایران را تحویل جامعه داد. شاید هیچ فیلمی در ده بیست سال گذشته به اندازه‌ی «درباره‌ی الی» اثرگذار و جریان‌ساز نبوده باشد. فیلمی که ذائقه‌ی سینمای ایران را عوض کرد و به فیلم‌سازها جرأت داد که بدون ترس از گیشه و سینمادار، فیلم دلخواه‌شان را بسازند و به فرم جدی‌تری از سینما نزدیک شوند. طبیعی است که خود فرهادی بیش از هر کس دیگری تحت تأثیر شاهکار قبلی‌اش قرار داشته باشد، چون حالا هرچه بسازد با «درباره‌ی الی» مقایسه می‌شود. از او کمتر از یک شاهکار سینمایی توقع نمی‌رود و حتی اگر «جدایی نادر از سیمین» فیلم خوبی از کار دربیاید ولی شاهکار نباشد، پوست فرهادی کنده است. یعنی آن‌چه برای دیگران پیروزی به حساب می‌آید برای فرهادی شکست تلقی می‌شود و فیلمی که اگر خیلی از کارگردان‌ها بسازند تحسین می‌شوند، در کارنامه‌ی فرهادی یک قدم به عقب محسوب می‌شود. موقعیت دشواری است، نه؟

 

چرا باید فیلم را دید؟

بیش از هر چیز به‌خاطر کارگردانش. آن‌قدر که برای تماشای فیلم جدید فرهادی کنجکاوی و علاقه وجود دارد برای کیارستمی و ژولیت بینوش وجود نداشت. «جدایی نادر از سیمین» چه فیلم خوبی باشد و چه نباشد، یکی از مهم‌ترین اتفاق‌های سینمایی سال است که با هیچ توجیهی نمی‌توان از دستش داد.

 

مهم‌ترین جذابیت‌های فیلم

واقعاً چه چیزی می‌تواند جذاب‌تر از حضور اصغر فرهادی پشت دوربین باشد. گذشته از آن، غافلگیرکننده‌ترین بازی فیلم متعلق به پیمان معادی است که حضوری درخشان دارد و در نقش اصلی فراتر از انتظار ظاهر شده است.

 

چه‌کسانی فیلم را نبینند؟

کسانی که نمی‌توانند بدون پیش‌فرض و توقع به تماشای فیلم بنشینند و کسانی که می‌خواهند مدام همه‌ی جزییات فیلم را با «درباره‌ی الی» مقایسه کنند و بعد بگویند ناامید شدیم. «جدایی نادر از سیمین» فیلم فوق‌العاده‌ای است، اما «درباره‌ی الی» نیست و به گرد پای «درباره‌ی الی» هم نمی‌رسد. این را از همین الآن بدانید که بعداً توی ذوق‌تان نخورد.