اردیبهشت كه به نیمه می‌رسد دلت می‌خواهد فاصله دم و بازدم‌هایت كمتر شود تا مجال بیشتری برای نفس‌های بی‌شمار داشته باشی؛ آنقدر ریه‌هایت را از هوای پاك پركنی كه اگر سروكله ذرات ریز و درشت و آلوده معلق در هوا پیدا شد، خمی به ابروی آنها نیاید؛ اردیبهشت بهانه خوبی است برای لذت بردن از تمام زیبایی‌هایی كه در دل طبیعت سخاوتمندانه به آدم‌ها لبخند می‌زنند.
 
ایران ما به گواه وسعت كویرهایی كه در دل خود جای داده از دیر باز به سرزمینی كم‌آب شهره بوده و همین كم‌آبی، تقدس آب و باران را برای اهالی‌اش بیشتر می‌كرد، تا آنجا كه آب بهانه خوبی بود برای ایرانیان خوش قریحه كه با برگزاری آیین‌های رنگارنگ در دوره‌های مختلف تاریخی، رونق‌اش را از خداوند بخواهند.
قزوین هم به عنوان بخشی از این سرزمین كم‌بارش، از گزند كم‌آبی در امان نمانده و حفر قنات و ساخت آب‌انبارهای منحصر به فرد، برای مبارزه با اهریمن خشكسالی -كه قزوینی‌ها معتقد بودند از دشمنان دیرپای این شهر است ـ گویی كافی نبود و وقتی پای اعتقادات و باورهای مذهبی به میان آمد، آیین‌های زیبا یك به یك به فراخور فرهنگ زمانه خود شكل گرفتند.
نذر آب در مراسم‌های مذهبی ، شیلان‌كشی، چمچه خاتون، كوسه گَلین و... از جمله آیین‌هایی بودند كه برای آب‌خواهی از طبیعت برپا می‌شدند تا بخشی از خشكسالی‌ها و كم‌آبی‌ها جبران شود.
آیین‌های محلی كه گرچه بر چهره خیلی از آنها خاك فراموشی نشسته است ،اما بعضی از آنها، همچنان نفس می‌كشند و گاهی تنها به رسم این روزها، امروزی شده‌اند!
مراسم پنجاه به در یكی از این آیین‌ها و بلكه مهم‌ترین آنها برای حاجت‌خواهی از آسمان و آب و البته خاص قزوینی‌هاست.
این آیین امروز در نوزدهم اردیبهشت ـ بهترین روز بهار به لحاظ آب و هوایی ـ كه پنجاه روز از فصل نو می‌گذرد و مرحله كاشت محصولات از سوی كشاورزان تقریبا رو به پایان است، در قزوین برپا می‌شود.
عصر پنجاهمین روز سال كه می‌رسد و زهر آفتاب گرفته می‌شود، قزوینی‌ها در مصلای قدیمی شهر كه در میان باغستان‌های سنتی محصور شده است، گردهم می‌آیند.
خانواده‌ها هر یك به فراخور جمعیتی كه با هم همراه شده‌اند، زیراندازی در گوشه‌ای از دل طبیعت پهن می‌كنند تا در كنار گذران لحظه‌هایی خوش، آیین‌های مذهبی باران‌خواهی و شكرگزاری را نیز به جای آورند.
خوردن غذاهایی از جمله آش رشته و دُیماج (پیش‌غذایی محلی كه مخلوطی از نان خردشده، پنیر، سبزی، گردو، كشمش و سیر است) و انواع تنقلاتی چون آجیل و شیرینی باقیمانده از عید، بخشی از رسوم پنجاه به در است. بخش مهمتر این آیین، برپایی مناسك مذهبی است كه توسط بزرگ‌ترها در عصر دلنشین این روز انجام می‌شود.
طلب حاجت و ادای نذر، بخش دیگری از این مراسم است؛ پخش نذری‌هایی كه بیشترشان آش رشته است و لقمه‌هایی از نان و پنیر و گردو و سبزی، بازار گرمی در بین مردمی دارد كه پنجاه به درهای سال‌های پیش، نذری كرده‌اند و حاجتشان روا شده است.
در بخش دیگری از این مراسم، زنها پس از اقامه نماز و گرفتن وضویی دوباره، چند قطعه سنگ كوچك را انتخاب می‌كنند و به سمت آب انبار قدیمی كه تنها بخش‌هایی از آن برجای مانده است، می‌روند و بعد از نیت و طلب حاجت، سنگ‌ها را به دیواره آب انبار می‌فشارند؛ آنها معتقدند اگر سنگ به دیواره بچسبد، حاجتشان روا خواهد شد.
خیلی‌ها معتقدند دعایشان به آسمان می‌رسد و در این روز یا روزهای آینده، باران خواهد بارید؛ حتی اگر شده به قدر نمی ‌كه تنها ردی از خود بر جای بگذارد.