خنده متفكرانه
بازیگران نمایش معجونی به نحو مطلوبی هدایت شده‌اند تا به هر طریقی در وهله اول تماشاگر را بخنداند. البته این خنداندن هم حد و مرزی دارد و به ورطه مضحكه و هزل و هجو نمی‌افتد؛ در واقع خنده در لفافه یك كمدی متفكرانه قرار می‌گیرد. در ضمن وجه تراژدی كار هم به واسطه عشق‌های بی‌نتیجه، زندگی ملال‌آور و خودكشی یكی از شخصیت‌ها، هویت راستین خود را در اجرا می‌یابد.
معجونی در شب‌های ابتدایی اجرای این 2 نمایش، در كارگردانی مرغ دریایی نسبت به دایی وانیا موفق‌تر بود. چراكه او دایی وانیا را خیلی تلخ و سیاه دیده و اثر را از یك كمدی نفسگیر دور كرده بود. او برای همین به‌تدریج در اجرای دایی وانیا تغییرات اساسی ایجاد كرد و به همین دلیل دایی وانیا نیز از سوی تماشاگران مورد توجه بیشتری قرار گرفت. معجونی در اجراهای اولیه به مكث‌ها، كندی و لحظات اهمیت بیشتری قائل شده بود و به‌تدریج از این مكث‌ها و سكوت‌ها كاست و از تیرگی صحنه نیز پرهیز كرد. او همچنین با حذف برخی از صحنه‌ها و رفتارهای زائد بر تندی ضرباهنگ اجرا افزود تا بالاخره همان تراژدی ـ كمدی مدنظر را بر اجرای دایی وانیا حاكم گرداند.
البته بازیگران در اجرای اولیه دایی وانیا هم خیلی كند و خسته بازی می‌كردند. در حالی كه شخصیت‌ها و لحظاتی وجود داشت كه با تاكید بر آنها می شد همچنان شادابی را در دل بطالت و بیهودگی حفظ كرد. اصلا خندیدن به بیهودگی خود می توانست یك ركن باشد كه معجونی به تدریج به این نكته واقف شد. یعنی او توانست اجرای خود را از توجه به انتقادات موجود نجات بدهد.
به هر تقدیر حسن معجونی این بار هم نشان داد كه نه‌تنها در درك آثار چخوف خبره است كه با تكیه بر دراماتورژی درست و اصولی متن‌های این نویسنده، توانسته نمایشنامه‌های او را به جامعه ایرانی و طبقه متوسط در حال رشد كشورمان و زمانه اكنون پیوند بزند. او همچنین با بهره‌‌گیری از بازیگران ناشناخته، از آنان بهترین انرژی و بازی ممكن را بر صحنه هویدا ساخته است.

نیشخند در پس اندوه
در مرغ دریایی بازیگران از هر فرصتی برای خنداندن اصولی و بجا استفاده می‌كنند. حالا این خنده می‌خواهد به واسطه ظاهر بلاهت‌آمیز «معلم» با بازی داوود پژمان‌فر باشد یا كاهو خوردن پانته‌آ میرفصیحی در نقش «زن مباشر» باغ باشد. مازیار سیدی هم با روایت‌های خود و خرناس كشیدن و آب خوردن بر این خنده می‌افزاید. مردم همچنین به شلوار پوشیدن «پیوتر» با بازی مهرداد مصطفوی می‌خندند؛ چراكه او با این كه در بستر بیماری و بی‌رمق است، از كند بودن حركات معلم به ستوه می‌آید.
در نمایش دایی وانیا این خنداندن بر عهده هوتن شكیبا در نقش دایه است؛ جوانی كه نقش یك پیرزن خمیده را بازی می‌كند و كندی حركات او ناخواسته موجب خنده می‌شود. میلاد شجره نیز در نقش تلگین (یك مرد زشت و گوژپشت) و با بازی گرفتن از موبایل برای گرفتن عكس و پخش موسیقی، لحظات مفرحی را در دایی وانیا موجب می‌شود. بقیه موارد ضمن جدی بودن و اندوهناك بودن در پس خود نیشخند و مطایبه‌ای را هم به دنبال دارد. مثلا اشكان جنابی در دایی وانیا با نحوه صحبت كردن و استفاده از حركت دست در ارائه نقش دكتر آسترف چنین كاركرد كمیكی را بر اجرا سوار می‌كند. در حالی كه «سونیا» با بازی آوا شریفی و «دایی وانیا» با بازی رضا بهبودی ناخواسته بر وجه اندوهناك و تراژیك اثر می‌افزایند. مهدی كوشكی نیز در نقش «سربایكف» پدر سونیا و شوهر خواهر سابق دایی وانیا، بلاهت و طنز شیرینی را بر اجرا تحمیل می‌كند. همین شرایط دوگانه بازیگری است كه فضای تراژدی ـ كمدی را بر هر دو نمایش حاكم و رضایت تماشاگران را فراهم می‌كند.