اجزای آئین و مراسم عقد و عروسی ایرانی:
* خواستگاری
* نامزدی (بله‌بران)
* مراسم حنابندان و شیرینی‌خوران
* تهیه جهیزیه و انجام خرید عروسی
* جهازبران
* پهن کردن سفره عقد
* جشن عقد و عروسی
* سائیدن کله‌قند
* خواندن خطبه عقد (عقدکنان)
* بردن عروس و شب زفاف
* مراسم پاتختی و مادر زن سلام
* پاگشا
و در نسل‌های تازه:
* تهیه کیک عروسی
* فیلمبرداری
* تزئین ماشین عروس
* رفتن به ماه عسل
خاموش کردن شمع در شب عروسی با کفش عروس یا گلبرگ هم یکی از رسوم است که گاه اجرا می‌شود.
محتویات
[نهفتن]
* ۱ آداب عروسی در قومهای مختلف
o ۱.۱ بختیاری
o ۱.۲ بلوچ
o ۱.۳ زنجان
* ۲ انتقاد از برخی آداب دست‌وپاگیر ازدواج
* ۳ منابع
آداب عروسی در قومهای مختلف [ویرایش]
بختیاری
یک روز پیش از عروسی، مقداری بارو بنشن به نام «باروزی» از طرف داماد به خانهٔ عروس ارسال می‌شود. صبح روز عروسی خانواده‌های وابسته به داماد همراه با توشمال‌ها شادی‌کنان به طرف خانهٔ عروس راه می‌افتند. زنان و دختران قبل از وارد شدن به خانهٔ عروس در میانهٔ راه آوازهایی (دوالالی) می‌خوانند. نزدیک خانهٔ عروس که رسیدند، خانوادهٔ عروس به پیشواز می‌آیند و مهمانان را به داخل می‌برند.
در مراسم همه ایل شرکت می‌کنند و خود را در شادی و سرور سهیم می‌دانند. در این هنگام توشمال‌ها شروع به نواختن آهنگ‌های محلی می‌کنند و مجلس شور و حال دیگر به خود می‌گیرد. جوانان ترکه بازی می‌کنند و به سوارکاری می‌پردازند و تا وقت نهار، انواع رقص‌ها و بازی‌هایی را که بین بختیاری‌ها متداول است، انجام می‌دهند. قبل از حرکت عروس مقداری قند در دستمالی می‌پیچند و آن را به کمر دختر می‌بندند و عروس را روی زین اسب می‌نشانند و جلوی او بر روی اسبی، پسر بچه ۸ یا ۹ ساله‌ای را می‌نشانند. در بین راه به طرف خانهٔ داماد بازی مخصوص عروسی به نام سرانداز شروع می‌شود. به این صورت که یکی از سواران همراه عروس و در بعضی طایفه‌ها خود داماد، دستمالی را که روی سر عروس است می‌رباید و دیگر سواران به دنبال او اسب می‌تازند تا دستمال را از رباینده بازپس بگیرند. باید دانست که نگاهداشتن دستمال تا آخر بازی برای رباینده افتخار محسوب می‌شود. همین که عروس نزدیک خانهٔ داماد رسید از رفتن خودداری می‌کند و خلعت می‌خواهد، به ناچار خانوادهٔ داماد گوسفندی، بره‌ای یا میشی پیشکش می‌کنند تا عروس راضی شده، از مرکب پیاده شود. در آستانهٔ در خانه یا چادر، گوسفندی را زیر پای عروس قربانی می‌کنند. رسم چنین است که خون این حیوان تخت کفش عروس را رنگین کند تا قدمش با شگون و پر خیر و برکت باشد.
حجله یا چادر عروسی عموماً سفید است تا هم نشانهٔ مشخص چادر عروس و داماد باشد و هم نشانهٔ سفیدی بخت و اقبال. موقع ورود عروس به چادر در کنار آن آتش برپا می‌کنند و عروس قبل از ورود به حجله باید دور آتش بگردد. داماد نیز در گوشهٔ دیگری آتش روشن کرده و هفت تخم‌مرغی را که قبلاً تهیه کرده و در دستمالی نگهداشته‌است، به سر عروس و دیگر همراهان می‌ریز و بدین ترتیب عروس و داماد به حجله می‌رود. در حجله، پدر داماد (ساقدوش)، عروس و داماد را دست به دست می‌دهد.
یکی از کارهای عروسی در بختیاری فراهم آوردن «سوخت» برای تهیهٔ غذای عروسی است. چند روز مانده به عروسی عده‌ای از جوانان با چارپایانی برای تهیهٔ هیزم به کوه و صحرا می‌روند. معمولاً همهٔ جوانان داوطلب چنین کاری هستند، زیرا می‌دانند که برای عروسی خودشان متقابلاً جوانان دیگر این زحمت را متحمل می‌شوند. معمولاً به جز آوردن هیزم، دوغ، کره، ماست و کشک هم از گله‌داران دریافت و برای داماد می‌آورند.[۱]
بلوچ
مردم بلوچ در مراسم عروسی آداب و سنن خاص خود را دارند آنها داماد را سوار برمرکب شتر کرده و پسر بچه‌ای را جلو داماد سوار بر شتر می‌نشانند سپس با سردادن ترانه‌های شادی به اسم هالی داماد را به طرف آب می‌برند پس از غسل دادن و حمام داماد و پوشاندن لباس بر تن داماد که هدیه‌ای از خانواده عروس می‌باشد و پس از جاری کردن صیغه عقد بین عروس و داماد آنها وارد حجله شده و سه شبانه روز در حجله می‌مانند.[۲]
زنجان
عروسی و رسم آن، در استان زنجان، از اهمیت خاصی برخوردار است. از نظر آداب و رسوم، به طور کلی، دو نوع ازدواج وجود دارد:
* هب: این گونه‌است که عروس همراه با داماد بدون هیچ نوع اطلاع قبلی، منزل پدری را ترک می‌کند و پس از چند روز، پدر دامان همراه با ریش سفیدان محل به خانه عروس می‌روند و پس از شرح ماجرا، به هر تقدیر، پدر عروس را راضی می‌کنند و نامه‌ای تحت عنوان ((وکیل نامه)) جهت عقد ازدواج رسمی دریافت می‌نمایند.
انتقاد از برخی آداب دست‌وپاگیر ازدواج [ویرایش]
بسیاری از مبلغان دینی معتقدند باید از پیرایه‌های مراسم ازدواج کاسته شود، تا مخارج آن چندان زیاد نشود که خود مشکلی بر سر راه ازدواج جوانان فراهم آورد. آنها با تأیید برخی از رسوم مانند ولیمه عروسی، چشم و هم‌چشمی‌ها را باعث افزوده شدن تدریجی برخی از آداب و رسوم می‌دانند، و معتقدند چنین رسوماتی باید حذف شوند.
منابع
1. ↑ «مراسم جشن عروسی در چهار محال و بختیاری» (فارسی). سایت تخصصی میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردش‌گری.
2. ↑ ترکمن‌ها، کردها، بلوچ‌ها، بختیاری‌ها، قشقایی‌ها، لرها و پارسی‌ها
خواستگاری
خواستگاری به معنی پیشنهاد ازدواج است.
در اسلام
جستار وابسته: ازدواج در اسلام
در اسلام؛ خواستگاری از اشخاصی که امکان ازدواج را به لحاظ شرعی ندارند، ممنوع است. برای مثال زن شوهردار، زنی که به دلیل رابطهٔ خویشاوندی نزدیک ازدواج با او حرام است و زنی را که در عدهٔ رجعیه است، یعنی شوهرش او را طلاق قابل رجوع گفته و او در عدهٔ پس از طلاق است، نمی‌توان خواستگاری کرد. در مورد امکان خواستگاری زن در عدهٔ طلاق بائن (غیرقابل رجوع) و وفات، نظرات مختلف است. بعضی گفته‌اند خواستگاری به کنایه (و نه با صراحت) جایز است. کودکان را هم می‌توان از ولی آنها (پدر و جد پدری) خواستگاری کرد، چون حق به ازدواج درآوردنشان با ایشان است.[۱] با اینکه در عرف مسلمانان خواستگاری از سوی مردان انجام می‌گیرد. منعی برای خواستگاری زن از مرد وجود ندارد. همچنین در مرحلهٔ خواستگاری و برای تصمیم‌گیری ازدواج می‌توان برخی مقررات حجاب اسلامی را رعایت نکرد. برای مثال به صورت، دستان و موهای او نگریست.
منابع
* صفائی، حسین و امامی، اسدالله. مختصر حقوق خانواده، تهران: نشر میزان، چاپ هشتم، بهار ۸۴. ISBN 964-7896-27-1
بله بران
مهر بران (مهر برون) یا خرج بران (خرج بری) یکی از مراسم سنتی فرآیند ازدواج در ایران است و آن عبارت است از مجلسی مردانه که در آن مهریه و شیربهای عروس توسط خانواده عروس و داماد تعیین می‌شود. گونه زنانه همین جلسه بله بران نام دارد.[۱][۲]
پس از آنکه مراسم خواستگاری به سرانجام رسید و دو خانواده کم و بیش اطمینان به سرانجام یافتن ازدواج یافتند، خانواده داماد از خانواده عروس درخواست برگزاری جلسه «مهر بران» می‌کند. در گذشته رسم بر این بود که هر موقعی را خانواده داماد درخواست می‌نمودند، خانواده عروس مخالفت نموده و یکی دو روز دیرتر را قرار می‌گذاشتند. علت این امر چنین بود که خانواده عروس نشان دهند عجله‌ای در شوهر دادن دختر خود ندارند. در روز تعیین شده، داماد باتفاق چندتن از مردان معتبر خانواده‌اش به خانه عروس می‌رفتند. پدر عروس نیز مردان معتبر خاندانش را دعوت می‌نمود. امروزه در مراسم مهر بران زنان نیز حضور دارند.[۳]
هدف از برگزاری این جلسه، توافق بر سر میزان مهریه عروس است. معمولاً محصول توافق دو خانواده بر برگه‌ای با خط خوش نوشته می‌شود و داماد زیر آن قباله را امضا می‌کند و متعهد می‌شود. سایرین نیز با امضای قباله آن را گواهی می‌نمایند. در قدیم رسم بر این بود که تا توافق صورت نگرفته، میهمانان فقط با چای پذیرایی می‌شدند و بلافاصله پس از حصول توافق شیرینی نیز به مجلس آورده می‌شد. گاه برای کاستن از رسوم، این مجلس با بله بران و شیرینی خوران ادغام می‌گردد و تاریخ جشن عقد نیز در همان مجلس مشخص می‌شود.[۴]
منابع
1. ↑ علی بلوکباشی. «بله برون». دائره المعارف اسلامی. بازبینی‌شده در ۱۰ نوامبر ۲۰۰۹.
2. ↑ «خواستگاری و بله برون». کتاب اول. بازبینی‌شده در ۱۰ نوامبر ۲۰۰۹.
3. ↑ محمود کتیرایی. از خشت تا خشت. تهران: موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی. ۱۲۵ و ۱۲۶.
4. ↑ محمود کتیرایی. از خشت تا خشت. تهران: موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی. ۱۲۶ و ۱۲۷.
شیرینی خوران
شیرینی خوران (شال و انگشتری کردن) یکی از مراسم سنتی فرآیند ازدواج در ایران است و آن عبارت است از مجلسی زنانه که در آن، خانواده داماد هدایایی از جمله طاقه شال ترمه را به عروس پیشکش می کنند.
رسم است که طاق شال را به همراه چند خوانچه (سینی تزئین شده) و شاخه نبات از قبل (پیش از ظهر) به منزل عروس بفرستند و زنان محترم خانواده داماد بعد از غروب به منزل عروس روند. چای و شربت و شیرینی بخورند و حلقه نامزدی به دست عروس کنند. امروزه مراسم نامزدی در بیشتر جاهای ایران جایگزین مراسم شیرینی خوران شده است.[۱]
منابع
1. ↑ محمود کتیرایی. از خشت تا خشت. تهران: موسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی. 129 تا 131.
حنا بندان
حنابندان یکی از آداب و رسوم عروسی در نزد اقوام ایرانی می باشد.
جشن حنابندان که به تعبیری آخرین رسم از آداب عروسی ایرانی می‌باشد، جشنی است که در واقع مراسم خداحافظی عروس بوده و در آخرین شب اقامت عروس به طور رسمی در خانه پدری برگزار می گردد.
در روزگاران نه چندان دور در شب حنابندان زنان شرکت کننده دستشان را با آغشتن به ظرف حنایی که دور تا دور مراسم گرداننده می شد رنگ می کردند و این آیین همچنان در روستاها و شهرهای کوچک ایران پا برجاست.
«حنا از جنت است» و اثری از بهشت و نشانه‌ای از شادی، مهر و نیکبختی دارد. این باوری است که ایرانیان باستان داشتند و هنوز هم پابرجاست.
منابع
* سایت روزنامه همشهری
عقد و نکاح
عقد نکاح یا پیمان زناشویی همان ازدواج و عبارت است از توافق یک زن و مرد جهت ایجاد زندگی مشترک، که عموما با خواستگاری
از سوی مرد صورت گرفته و قوانین خاصی بر این پیمان حکومت می نماید. بسته
به فرهنگ خاص جامعه، جهت انعقاد عقد، طرفین بایستی کلماتی دایر بر پذیرفتن
این پیمان ادا کنند.[نیازمند منبع] معمولاً عقد نکاح در مراسم خاصی که به آن «مراسم عقد» می‌گویند، انجام می‌شود.
منابع قانونی عقد نکاح
- نکاح در قانون مدنی ایران
- متن کامل قانون حمایت خانواده
سفره عقد
سفره عقد یکی از سفره‌های سنتی ایرانی است که در
مراسم عقد و یا هنگام عروسی
پهن می‌شود و عروس و داماد بر سر آن می‌نشینند و به خطبه عقد گوش فرا
می‌دهند. سفره عقد در اکثر شهرهای ایران رواج دارد و در آن شش ظرف که
هرکدام محتوی چیزی است که بیانگر آرزویی برای عروس داماد است، قرار دارد
این ظروف معمولاً شامل : گردو، بادام، فندق، نان و نبات و تخم مرغ
می‌باشند. در میان اینها ظرف هایی از شیرینی و نان پنیر وسبزی، جام هایی
از عسل و ماست که کنایه‌ای از شیرینی و ترشی در کنار هم در زندگی مشترک
می‌باشند قرار دارد . تخم مرغ نمادی است برای باروری و زایش اولاد توسط
عروس ونان نمادی برای برکت ورزق ورورزی است.نبات برای شیرین کامی و...
این نوشتار خرد است با ارسال نظرات به تکمیل آن کمک کنید.
آینه و شمدان
آیِنِه و شَمْعْدان یا
آینه شمدون[نیازمند منبع] از اجزای اصیل سفرهٔ
عروسی ایرانی است، که در
سفرهٔ هفت سین نیز قرار داده می‌شود. استفاده از آینه و شمعدان ریشه در ایران باستان و
آیین زرتشت دارد
.
مراسم عروسی ایرانی در نگارگری ایرانی که آینه و شمعدان را نیز به تصویر کشیده‌است.
نمادها
در عروسی ایرانی
در همهٔ[۱]
سفره‌های عقد ایرانی آیینه و شمعدان وجود دارد، آیینه مظهر روشنایی است و
شمعدانهایی که در دو طرف آیینه قرار می‌گیرند نماد سربازهایی هستند که از
زندگی عروس و داماد نگهبانی می‌کنند.[۱] آینهٔ بخت و دو شمعدان در دو سوی آینه به نشانهٔ روشنایی و آتش، دو عنصر بسیار مهم در فرهنگ ایرانی و زرتشتی هستند.[۲]
در هفت سین
آینه نماد تصویر پیدایش و روشنائی است که بر سر سفره هفت سین گذاشته
می‌شود. آتشدان نیز نماد پایداری نور و گرما است که بعدها به شمع و چراغ
مبدل شد. در دو طرف آینه دو شمعدان گذاشته می‌شود و به تعداد فرزندان
خانواده شمع روشن می‌گردد. شمع‌ها نماد شادی و روشنگری هستند.[۳]
چیدمان
آینه در بالای سفره، روبه‌روی عروس و داماد قرار داده می‌شود تا آنها
یکدیگر را در آینه ببینند و دل‌هایشان نسبت به هم مانند آینه صاف و زلال
باشد و یک جفت شمعدان که در دو طرف آینه قرار می‌گیرند. شمع‌های روشن
شمعدان‌ها نمایانگر روشنایی و گرمی پیوند عقد بین عروس و داماد است.[۴] جنس شمعدان با قاب آینه یکی و معمولاً نقره، برنز یا بلورین می‌باشد. همچنین جانمازی پیشاپیش آینه گسترده‌است.[۵]
آداب و رسوم
شمع‌ها در دو طرف آینه که یکی برای عروس و دیگری برای داماد به نشانهٔ روشنایی در زندگی جدیدشان است، روشن می‌شوند.[۶] طبق سنن زرتشتی داماد باید ورود عروس به مجلس را در درون آینه ببیند.[۷]
هنگامی که عروس به اتاق وارد می‌شود، با پرده‌ای صورت خود را
پوشانده‌است. وقتی که در کنار داماد می‌نشیند، این پرده را از صورت خود بر
می‌دارد و نخستین چیزی که داماد در آینه می‌بیند، باید بازتاب چهرهٔ همسر
آینده‌اش باشد.[۲]
امروزه هنوز بسیاری از سنت‌های دیرین عروسی ایرانی
همچنان پابرجا مانده‌است و هرچند که تشریفاتی باشند، اما همواره انجام
می‌شوند. عروسی تقریبا مشابه با گذشته آن است و همهٔ عروس‌ها اگر دیگر
اقلام را نداشته باشند، بدون شک آینه و شمعدان را خواهند داشت.[۱][۸] آینه‌ها همواره در اندازهٔ کامل و جفت شمعدان‌ها در دو سوی آینه با شمع‌های روشن، برای هر یک از عروس و داماد، قرار داده می‌شوند.[۸]
همچنین امروزه شمعی که در سفره عقد میگذارند را گاهی بعد از خواندن
خطبه عقد و دریافت هدایای مهمانان خاموش می‌کنند که این کار توسط عروس و
داماد با کفش عروس و یا با گلبرگی انجام می‌شود. این رسم احتمالاً در آیین زرتشتی نبوده چون زرتشتیان چنین کاری را بی احترامی به آتش می‌دانند.[۷]
آینه‌دار کسی است که آینه در پیش دارد تا عروس و جز او، خویشتن را در آن ببینند.[۹]
پانویس
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ «ازدواج ایرانی» (فارسی). مجلهٔ کارگاهی زیگزاگ، ۱۴ ژوئن ۲۰۰۷. بازبینی‌شده در ۲۳ دی ۱۳۸۷.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ «Persian Wedding Traditions and Customs» (انگلیسی). FarsiNet. بازبینی‌شده در ۲۳ دی ۱۳۸۷.
- ↑ «فلسفهٔ نوروز» (فارسی). بازبینی‌شده در ۲۳ دی ۱۳۸۷.
- ↑ «اجزای سفرهٔ عقد» (فارسی). عقد و عروسی، ۱. بازبینی‌شده در ۲۳ دی ۱۳۸۷.
- ↑ «اجزای سفرهٔ عقد» (فارسی). عقد و عروسی. بازبینی‌شده در ۲۳ دی ۱۳۸۷.
- ↑ «Persian Wedding Traditions and Customs» (انگلیسی). Persian Mirror. بازبینی‌شده در ۲۳ دی ۱۳۸۶.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ «مراسم عقد و عروسی ایرانیان» (فارسی). topiranian. بازبینی‌شده در ۲۳ دی ۱۳۸۷.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ «Iranian Marriage Ceremony, Its History & Symbolism» (انگلیسی). Iran Chamber Society، دسامبر ۲۰۰۱. بازبینی‌شده در ۲۳ دی ۱۳۸۷.
- ↑ لغتنامهٔ دهخدا، سرواژهٔ «آینه دار»
منابع
- لغتنامهٔ دهخدا
- Iran chamber society
- مجلهٔ زیگزاگ
ترمه
رمه، نوعی پارچه گران‌بهای بافته‌شده از الیاف بسیار لطیف است که از صنایع دستی نساجی نفیس ایران می‌باشد.
[۱][۲]
ترمه با طرح‌های بسیار متنوعی در نقاط مختلف ایران بافته می‌شود و ترمه اصفهان به زیبایی بسیار معروف است.[۲]
نقش‌های منحنی مانند بته جقه و گل‌های شاه‌عباسی در رنگ‌های مختلف در ترمه به کار می‌رود.[۲]
برای ترمه‌بافی از ابریشم و پشم مرغوب با الیاف بلند استفاده می‌کنند. نخ‌ها با رنگ‌های گیاهی و مواد مصنوعی طبیعی، و بیشتر به رنگ‌های عنابی، قرمز، سبز، نارنجی و مشکی رنگرزی می‌شوند. برخی از نقش‌های متنوع ترمه بافی عبارتند از بته جقه، گل‌های شاه عباسی، بته خرقه، شاخ گوزنی، امیری، راه راه (محرمات)، بته سروی و بته بادامی.[۲]
تاریخچه
در گذشته نقش‌های ترمه را به روش انگشتی ایجاد می‌کردند ولی امروزه از دستگاه چهاروردی (که برای شعربافی
و نساجی سنتی به کار می‌رفت) استفاده می‌شود. ترمه‌بافی از اوایل دوران
صفویه در اصفهان رواج داشته ولی اکنون در حال منسوخ شدن است و تنها در
استان یزد بافته می‌شود و در استان‌های دیگر به فروش می‌رسد. بسیاری از
فروشندگان در استان اصفهان و تهران برای اینکه مشتری‌های خود را حفظ کنند
پارچه‌ها را بافت استان خود اعلام می‌کنند.
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ معین، محمد، فرهنگ معین، سرواژهٔ «ترمه».
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ماهنامه سفر، «پیشانی هنر ایرانیان» نوشته فاطمه عرفانی، شماره۱۳، سال شانزدهم، دوره جدید، دی ۱۳۸۶، ص. ۳۲.
جهاز بران
مراسم جهازبران از مراسم عروسی است که ضمن آن جهاز به خانه داماد برده می شود.
جهاز اسباب و وسايلی است كه از طرف خانواده عروس تهیه و عروس آن را به خانه شوهر می برد.
عروس
هنگامی که یک مرد و یک زن با هم قرار ازدواج میگذارند و ازدواج می‌کنند، به مرد در روز ازدواج داماد می‌گویند. همچنین به زن در روز ازدواج عروس می‌گویند.
داماد همچنین به عنوان نوعی نسبت خویشاوندی سببی هم به کار می‌رود به این معنا که شوهر دختر آقای الف، در حکم داماد آقای الف محسوب می‌شود.
در گذشته حجله معمولاً اتاقی صندوقخانه مانند بود که برای اینکه زنان
عروس و داماد را نپایند، حتی المقدور بدون درب و پنجره بود. دیوارهای حجله
خانه نقاشی می‌شد و تصاویر شیرین و فرهاد را بر روی آن می کشیدند.
منظور از «جشن زفاف» همان جشن عروسی است، چنانکه در لغتنامهٔ دهخدا در سرواژهٔ «جشن زفاف» آمده‌است[۴]:
«عقد زفاف» نیز واژهٔ دیگری از مشتقات زفاف است که به معنای «نکاح» می‌باشد.[۵] زفاف همچنین در معنی «درخشیدن» نیز آمده‌است.
با ورود عروس و داماد به اتاق حجله،
شب زفاف رسماً آغاز می‌شود. از قرن سیزدهم و تا پنجاه سال گذشته در تهران
و بسیاری از شهرهای ایران، رسم بر این بود که عروس و داماد تا سه روز،
دراتاق تنها باشند و فقط برای حوائج ضروری از اتاق خارج شوند.[۶] ازاله پرده بکارت عروس توسط داماد در این شب اتفاق می‌افتاد. در گذشته اگر داماد نمی‌توانست در این شب موفق به رفع پرده بکارت دختر شود، اقوام عروس و حتی خود داماد، اصطلاحاً او را پشت در مانده می‌خواندند و سرزنشش می‌کردند. در شکل سنتی
این رسم، یکی از کسان عروس، موظف بود در شب زفاف نزدیک حجله بماند و پس از
نزدیکی مدرک بکارت که دستمالی خونی بود را جمع آوری و به برخی زنان، همچون
مادر داماد نشان دهد.[۷]
به طور کلی پزشکان توصیه می‌کنند در هفته‌های اول ازدواج برای آمیزش
جنسی پافشاری نشود، مگر آن که ابراز تمایل عروس وجود داشته باشد. به ویژه
در شب اول ازدواج که هر دو خسته و پر استرس هستند اجباری به این کار نیست. همچنین توصیه می‌شود کسی پشت در اتاق عروس و داماد نرود.[۱]
در گذشته عروس برای قطع علاقه از خانه پدری، تا چهل روز نباید به خانه
پدر بازمی‌گشت. در روز چهلم یا کمی پیش و پس از آن، مادر عروس ابتدا وی را
پاگشا می‌کرد. پاگشای خانواده عروس عموماً در ظهر و به صرف نهار
انجام می‌شد.در این میهمانی همه کسان داماد و عروس دعوت می‌شدند و
میهمانان به فراخور هدیه‌ای به عنوان رونما به عروس می‌دادند.
پاگشای خانواده داماد چندروز بعد انجام می‌شد و سپس نوبت اقوام دورتر عروس
و داماد می‌رسید که میزبان هردو خانواده باشند.[۱]
کلیه حقوق تحت مجوز