نامزدی دورانی است که پس از توافق دو نفر برای ازدواج در آینده آغاز می‌شود. قرارداد نامزدی موجب پیدایش یک تعهد اخلاقی، نوعی نسبت خویشاوندی و آثار حقوقی می‌شود.
در قوانین ایران
قواعد راجع به نامزدی در مواد ۱۰۳۵ تا ۱۰۴۰ قانون مدنی آمده و از مواد ۹۰ تا ۹۵ قانون مدنی سوئیس الهام گرفته است[۱]. به موجب این مقررات نامزدی یک عقد جایز
است و هر یک از دو طرف می‌توانند آن را فسخ کرده و از ازدواج صرفنظر کنند.
با این حال در صورتی که شخصی نامزدی را بدون علت موجهی بر هم زند، شخص
دیگر می‌تواند مخارج متعارفی را که برای ازدواج متحمل شده از او مطالبه کند[۲].
همچنین درصورت برهم‌خوردن نامزدی، هر یک از دو شخص و والدین آن‌ها می‌توانند هدایایی را که در دوران نامزدی به یکدیگر داده‌اند باز پس گیرند[۳].
در دین بهائی
در دین بهائی دوران نامزدی حداکثر ۹۵ روز می‌تواند باشد. و پس از آن ذکر وصلت مجاز نیست. یعنی از زمان اعلام تصمیم دو طرف به ازدواج تا انجام آن و مراسم عروسی حداکثر می‌تواند ۹۵ روز طول بکشد.[۴]
در مسیحیت
نامزدی در مسیحیت با توجه به ریشه یهودی آن، از لحاظ تعهد همچون ازدواج می‌باشد ولی بدون رابطه جنسی.
پانویس
- ↑ صفایی. ص ۳۳
- ↑ ماده ۱۰۳۶ قانون مدنی که صراحتا این موضوع را بیان میکرد در سال ۶۱ حذف شد.
- ↑ ماده ۱۰۳۷ قانون مدنی
- ↑ امر و خلق، جلد ۴: صفحه ۱۷۰
منابع
- صفائی، حسین و امامی، اسدالله. مختصر حقوق خانواده، تهران: نشر میزان، چاپ هشتم، بهار ۸۴. ISBN 964-7896-27-1
- قانون مدنی ایران
کلیه حقوق تحت مجوز