اکنون محققان دانشگاه ایالتی جورجیا به سرپرستی مایکل اورن در بررسی های خود دریافتند که خندیدن تنها زمانی مسری می شود که با دهان باز و همراه با صدای قهقه همراه باشد و زمانی که خنده بی صدا و با دهان بسته باشد چندان تاثیرگذار نیست.

این یافته ها نشان می دهد افراد از سنین پایین یاد می گیرند که به خاطر مثبت ترین تجربیات زندگی خود با صدای بلند و همراه قهقه بخندند کسانی هم که به صدای شادی دیگران (خنده با صدای بلند) گوش می کنند نیز احساس خوشحالی می کنند. (نمونه این مسئله قهقه زدن نوزادان است که موجب شادی دیگران می شود).

مایکل اورن در این خصوص اظهار داشت:«فکر می کنم که صدای خنده همانند نوعی مکانیزم بنیادی برای ساختن و حفظ روابط اجتماعی مثبت باشد خندیدن تقریبا یک خصیصه غالب در تعاملات اجتماعی است و به وضوح در ترویج احساسات مثبت نقش مهمی ایفا می کند اما هنوز مشخص نیست که این مکانیزم چگونه کار می کند».

این تیم تحقیقاتی به منظور دستیابی به این نتایج حدود 50 کلیپ از خنده مردم را به داوطلبان نشان دادند. نتایج این آزمایش نشان داد کلیپ هایی که در آنها افراد با صدای بلندتر و با دهان باز می خندیدند داوطلبان را بیشتر وادار به خندیدن می کرد.

این دانشمند افزود: ما این فرضیه را مطرح کردیم که همه افراد پاسخ های احساسی به خندیدن با صدای بلند را آموخته اند. این نوعی پاسخ ناخودآگاه است که در تمام زندگی همراه ما است و تاحد چشمگیری بر روی روش ما در موقعیتهای اجتماعی روزانه ما تاثیر می گذارد.